مقاله سیاستگذاري شماره ۳
مروری تاریخی بر برنامه های بهبود کارایی انرژی در ایران بیانگر آن است که ماده 12 آخرین سازوکار قانونی در ارتباط با سیاست های بهبود کارایی انرژی است؛ بنابراین، تمرکز این مقاله بر بررسی ماده 12 خواهد بود.
ارزیابی های ماده 12 نشان دهنده وجود تناقضات ذاتی در آن است. هرچند مبنای ماده 12 تولید رقابت پذیر و بهبود بهره وری است، تخصیص منابع به برنامه بهبود کارایی انرژی در اختیار مدیریت اجرایی بخش انرژی قرار گرفته است. در مقابل مواردی چون تنظیم مکانیسم بازار، تخصیص منابع براساس عملکرد پروژه های بهبود کارایی انرژی و فعال نمودن بخش خصوصی مورد توجه کافی قرار نگرفته است. اجرای ماده 12 ارتباط ضعیفی با قانون هدفمند کردن یارانه ها و قانون اصلاح الگوی مصرف انرژی دارد. توجه چندانی به تخصیص رقابتی و کارآمد منابع نشده است. ارزيابي جهت دار دستاورد پروژه ها در بسياري از موارد جايگزين ارزيابي عملكرد آنها شده است. ازاین رو، اصلاحات ماده 12 با تصویب آیین نامه آن در سال 1394 انجام شد. ماده 3 این آیین نامه بر تبادل یا صادرات انرژی صرفه جویی شده تأکید می کند. این اصلاحیه بستری جهت ایجاد یک فضای رقابتی و شفاف برای اجرای برنامه های بهبود کارایی انرژی فراهم آورده است.
تجزیه و تحلیل ماده 12 و چالش های مربوط به اجرای آن، مبنایی برای تدوین مفهوم بازار بهینه سازی انرژی و محیط زیست فراهم می کند. ازاین رو، مقاله سیاستی حاضر در مورد پیوند ماده 12 با قوانین مصوب در مورد بهبود کارایی انرژی و توسعه بازار بهینه سازی انرژی و محیط زیست، بحث می کند.
دانلود مقاله سیاستگذاري